12 Φεβρουαρίου 2010
ΣΗΜΕΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ
ΠΟΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ;
Για την εκτίναξη του Χρέους τα στοιχεία Κρατικών Προϋπολογισμών δεν επιδέχονται αμφισβήτησης (ο πιο κάτω Πίνακας είναι αποκαλυπτικός).
Το δημόσιο Xρέος διπλασιάστηκε την περίοδο 1981-1989 της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.
Έτος Έλλειμμα (% ΑΕΠ) Δημόσιο Χρέος (%ΑΕΠ)
1981 9,8 32,8
1989 14,3 61,5
1990 13,6 71,4
1993 11 110,9
2004 6,9 108,3
2008 6,1 109,6
2009* 12,2 125,3
*Σημείωση: Tα στοιχεία αναφέρονται στην Κεντρική Κυβέρνηση. Για το έτος 2009, τα νούμερα είναι αυτά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τα οποία η ΝΔ αμφισβητεί.
Όταν πρωτοανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση, το χρέος της χώρας ήταν μόλις 32% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα ήταν από τις λιγότερο χρεωμένες χώρες της Ε.Ε.
Το 1989, όταν το ΠΑΣΟΚ έχανε την εξουσία, το Χρέος είχε φτάσει το 61,5%! Μέσα σε οκτώ χρόνια είχε αυξηθεί δύο φορές!
Κι ύστερα το ’93, επί διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, έφτασε το 110%! Αλλά αυτό συνέβη, γιατί στο μεταξύ κατέπεσαν οι εγγυήσεις του δημοσίου, για δάνεια που είχαν συναφθεί πριν το 1989, από ΔΕΚΟ και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κι έτσι τα «θαλασσοδάνεια» που πάρθηκαν από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα επί εποχής ΠΑΣΟΚ κατέπεσαν και «χρεώθηκαν» στη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας της περιόδου 1990-93.
Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ καταχρέωσε τη χώρα.
Τι απέγινε μετά;
Πολύ απλά, η επόμενη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να μειώσει το Χρέος αισθητά. Το Χρέος σταθεροποιήθηκε πάνω από το 100%.
Τελικά η Νέα Δημοκρατία το παρέλαβε εκεί, γύρω στο 108%.
Στη συνέχεια οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας κατάφεραν να κατεβάσουν το Χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 105% το 2007.
Κι όταν χτύπησε η διεθνής κρίση ανέβηκε και πάλι στο 110%.
Την 31/12/2003 το Χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης ήταν 182.390 εκατ. ευρώ και την 31/12/2008 το Χρέος διαμορφώθηκε σε 262.071 εκατ. ευρώ δηλαδή αυξήθηκε κατά 79.681 εκατ. ευρώ.
Ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του Χρέους κεντρικής κυβέρνησης κατά την περίοδο 2004-2008 ήταν 7,5% (ο χαμηλότερος ρυθμός αύξησης από το 1981 μέχρι σήμερα, όταν στη χρυσή εποχή 1981-89 του ΠΑΣΟΚ ο αντίστοιχος ρυθμός ήταν 33,6%).
Οι γενεσιουργές αιτίες της αύξησης του χρέους κατά την περίοδο 2004-2008 αναλύονται ως εξής:
1. Συνολικό Πρωτογενές έλλειμμα 8,8%. Η ευθύνη αφορά αποκλειστικά τη διαχείριση των Κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας.
2. Πληρωμές για τόκους του χρέους που μας παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ 62,5%, δηλαδή περίπου 50 δισ. ευρώ!
3. Πληρωμές για εξοπλιστικές δαπάνες 12,5%, δηλαδή περίπου 10 δισ. ευρώ! Πληρωμές από αλόγιστες προμήθειες για εξοπλισμούς που διενήργησε το ΠΑΣΟΚ στην περίοδο 2000-2003 και αναμένεται να βαρύνουν ακόμα περισσότερο τον Ελληνικό Λαό τα επόμενα 3 χρόνια με το ποσό της τάξης των 3 δισ. ευρώ.
4. Χρέη Νοσοκομείων 3,3%, δηλαδή περίπου 2,6 δισ. ευρώ, που αφορά την περιβόητη τρίτη ρύθμιση των χρεών των Νοσοκομείων (χρέη που είχαν δημιουργηθεί μέχρι το 2004).
5. Υποχρεώσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση 8,9%, δηλαδή περίπου 7 δισ. ευρώ. Υποχρεώσεις που με νόμους οι οποίοι ψηφίστηκαν πριν το 2003 (Νόμος Βερελή για ΔΕΗ – ΟΤΕ, Νόμος Χριστοδουλάκη για ΙΚΑ και ΟΓΑ και άλλοι νόμοι για λοιπά ταμεία) δημιούργησαν και εξακολουθούν να δημιουργούν κάθε χρόνο οικονομική αιμορραγία στον προϋπολογισμό. Αυτή είναι η περίφημη λύση του ασφαλιστικού των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
6. Λοιπές υποχρεώσεις 4,0%. Περιλαμβάνουν διάφορες πληρωμές και το καθαρό αποτέλεσμα από έσοδα αποκρατικοποιήσεων, αγορές μετοχών, καταπτώσεις εγγυήσεων κλπ. που έστω ότι θα μπορούσαν να αποδοθούν στη διαχείριση της Νέας Δημοκρατίας.
Προκύπτει λοιπόν από την πιο πάνω ανάλυση, ότι το 87,2% των 80 δισ. ευρώ, δηλαδή σχεδόν 70 δις ευρώ της αύξησης του χρέους κατά την περίοδο 2004-2008 πήγαν σε υποχρεώσεις με τις οποίες το ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να επιβαρύνει την περίοδο αυτή, σε μία ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία. Με την αλόγιστη και ανεύθυνη πολιτική του είχε υπονομεύσει το μέλλον του Ελληνικού Λαού και είχε κυριολεκτικά αφήσει χωρίς ουσιαστικές επιλογές τις Κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας αφού της άφηνε ένα περιθώριο για δράση της τάξης του 12,8% μόνο σε όλη την περίοδο.
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
άνοιγμα στην κοινωνία