Θέμα Έκθεσης Πανελλαδικών Εξετάσεων: Προπαγάνδα… με όχημα την «αυτομόρφωση»
Το Υπουργείο Παιδείας για μια ακόμη φορά δεν έχασε την ευκαιρία να «περάσει» την εκπαιδευτική του πολιτική ακόμη και στο θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας Γενικής Παιδείας στο οποίο διαγωνίστηκαν οι 90 χιλιάδες φετινοί υποψήφιοι του Γενικού Λυκείου και του ΕΠΑΛ (Ομάδα β΄). Οι υποψήφιοι διάβασαν στο κείμενο που τους προσφέρθηκε ότι η «αυτομόρφωση» είναι μια ατομική πορεία κατάκτησης των γνώσεων, στη διάρκεια της οποίας οφείλουν να έρθουν σε
«επαφή και ανταλλαγή με τους επίσημους ή ανεπίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς, με ποικίλους οργανισμούς και κέντρα κατάρτισης». Διάβασαν επίσης ότι αυτή η πορεία είναι αναγκαία...
καθώς «οι γνώσεις και οι δεξιότητες που κατέκτησαν στα πρώτα στάδια της ζωής τους καθίστανται ανεπαρκείς για το παρόν και το μέλλον. Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς».
Οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι. Το αρχαίο «γηράσκω αεί διδασκόμενος» καμιά σχέση δεν έχει με το μέλλον που επιφυλάσσει η κυρίαρχη πολιτική για τη νεολαία, για τη μόρφωσή της, για την εργασία της, για τη ζωή της. Η «αυτομόρφωση» για το Υπουργείο Παιδείας είναι αναγκαστική πληρωμένη κατάρτιση και επανακατάρτιση με αποκλειστική ευθύνη του κάθε νέου ξεχωριστά. Η ευθύνη της πολιτείας εξαφανίζεται και μπροστά σε κάθε νέο άνθρωπο προβάλλεται η υποχρέωση να αναλάβει τον κόπο και το κόστος μιας κατάρτισης που συνδέεται με ένα νήμα με την ανάγκη των επιχειρήσεων να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη. Η διαδικασία αυτή, που δεν είναι παρά μια από τις αναγνώσεις της πραγματικότητας (ανάγνωση που κατασκευάζεται, τροφοδοτείται και λιπαίνεται στο έδαφος των συμφερόντων των εργοδοτών και των πολιτικών τους φερέφωνων) προβάλλεται σαν αυτονόητη και ουδέτερη ανάγκη της εποχής, κάτι σα φυσικό φαινόμενο που δεν επιδέχεται άλλη γνώμη. Είναι η ίδια ανάγνωση που προβάλλει σαν κοινωνικά αναγκαίο το να αλλάζει 2, 3 ή περισσότερες φορές ο άνθρωπος εργασία, το να απολύεται, το είναι δια βίου άνεργος, το να εργάζεται λίγο χρόνο και μετά, με δική του ευθύνη και κόστος να «τρέχει» από σεμινάριο σε σεμινάριο κυνηγώντας την πιθανότητα να επαναπροσληφθεί.
Όλα τα παραπάνω ο νέος άνθρωπος, ακόμη και από την ηλικία των 18 ετών που ως υποψήφιος δίνει την μάχη του για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εκβιάζεται να τα αφομοιώσει, να τα αποδεχθεί, να βρει επιχειρήματα για να τα επιβεβαιώσει, για να είναι «μέσα» στο θέμα της έκθεσης.
Χρήστος Κάτσικας
ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/