…Όλα δοκιμάζονται, όλα κρίνονται στην πράξη. Είμαστε, λοιπόν, Κόμμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού. Του Φιλελευθερισμού είμαστε έτσι και αλλιώς. Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Όλα τα κόμματα έχουν δεχτεί, σε Ανατολή και Δύση ότι, ως προς την παραγωγή, ως προς την δημιουργία πλούτου και παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, ένα είναι το μοντέλο.
Εκεί που αρχίζει πια και γίνεται συζήτηση και πρέπει να γίνει μεγάλη συζήτηση είναι ότι αυτό που δημιουργεί το μοναδικό σύστημα που μπορεί να παράξει, πως μοιράζεται; Μπορεί να ευημερούν οι αριθμοί και να υποφέρει η κοινωνία μας; Μπορεί να λέμε ότι έχουμε ανταγωνιστικότητα και να έχουμε ανεργία 20 και 30%; Μπορεί να λέμε ότι δημιουργούμε πλούτο και να διευρύνουμε τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες; Να έχουμε ανθρώπους που να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και μάλιστα σε ποσοστά 40 και 50%;
Μπορούμε να υπερηφανευόμαστε όταν αύριο το πρωί με το Μνημόνιο, με τα μέτρα που παίρνονται, προσέξτε για όσους ξέρουν το συνταξιοδοτικό, θα έχουμε μείωση των συντάξεων το επόμενο διάστημα στην ολοκλήρωσή του από 40 έως 60%. Όλα τα άλλα που λέει ο κ. Λοβέρδος και η κυβέρνηση είναι παραμύθια.
Και είναι τόσο ανάλγητη αυτή η κυβέρνηση που, αν διαβάσετε στο Μνημόνιο το ασφαλιστικό που κατατέθηκε χθες, προσέξτε τι κάνει. Λέει ότι δίνει μόνο μία βασική σύνταξη γιατί μόνο αυτή θα είναι υποχρέωση του κράτους, να δίνει ένα βοήθημα. Και από εκεί και πέρα «κόψτε το λαιμό σας». Ακόμα και στους ανασφάλιστους στα 65.
Έχει μέσα διάταξη –ακούστε το έλεγα χθες στον Λοβέρδο- που λέει ότι η αναπηρική σύνταξη, αυτοί που για ένα ατύχημα εργατικό ή για οποιονδήποτε λόγο μένουν ανάπηροι άμα είναι πάνω από 67% παίρνουν το 70% του βοηθήματος αυτού και άμα είναι κάτω από το 67% και πάνω από το 50% παίρνουν το 50%. Αν αυτό δεν είναι κοινωνική αναλγησία ενός κράτους, τότε τι είναι;
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα τι λέει το Μνημόνιο. Εμείς, ευτυχώς, πήραμε χαμπάρι τι λέει το Μνημόνιο. Και για αυτό, παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν, ο Αντώνης ο Σαμαράς δεν πιέστηκε, δεν δέχτηκε, δεν υπέκυψε και ψήφισε κατά του Μνημονίου, κατά των μέτρων.
Κάποιοι άλλοι ψήφισαν υπέρ. Σήμερα αντελήφθησαν ότι το Σεπτέμβριο, όσοι ψήφισαν στο Μνημόνιο «ναι» και στα μέτρα του μνημονίου, δεν θα μπορούν να κυκλοφορούν στο δρόμο. Και προσπαθούν γρήγορα και έγκαιρα να απεγκλωβιστούν από αυτή την ψήφο τους. Να μας πούνε ότι θα καταψηφίσουν τα εργασιακά που είναι μέσα στο Μνημόνιο. Να μας πούνε ότι θα καταψηφίσουν τα ασφαλιστικά, που είναι μέσα στο Μνημόνιο. Γιατί άραγε; Δεν γνώριζαν τι ψήφιζαν ή ψήφιζαν για να τους δοθεί η δυνατότητα να πάνε κόντρα και αντίθετα στη Νέα Δημοκρατία;
Ό,τι και να συμβαίνει από τα δύο, θα το βρουν μπροστά τους. Βεβαίως η κοινωνία αντιλαμβάνεται ορισμένα πράγματα. Λέω, λοιπόν, ότι σύντομα, το Σεπτέμβριο που ο κόσμος θα ψάχνει κάπου να ακουμπάει, να είστε βέβαιοι ότι θα ακουμπήσει σε εμάς, θα ακουμπήσει στη Νέα Δημοκρατία αν συνεχίσουμε να έχουμε τον ίδιο ρόλο, την ίδια τακτική, την ίδια θέση μέχρι τότε.
Γιατί, αν δεν ακουμπήσει σε εμάς, ο άνεργος, αυτός που του κόβεις τη σύνταξη, αυτός που απολύεται χωρίς αποζημίωση και όλα τα άλλα είναι παραμύθια. Αν δεν ακουμπήσει στην Παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, τότε θα στραφεί αλλού. Θα στραφεί σε κόμματα και σε παρατάξεις που λειτουργούν σήμερα με τρόπο που είναι καταδικαστέος απ’ όλους μας.
Δεν μπορεί κανείς να συμφωνήσει, ούτε στο κλείσιμο του λιμανιού, ούτε σε ενέργειες που θίγουν τον Τουρισμό, που δημιουργούν πρόβλημα, που τρώνε τις σάρκες μας.
Αν, όμως, τότε -και εδώ είναι η σοφία του Αντώνη του Σαμαρά- αν εμείς είχαμε ψηφίσει το Μνημόνιο, τότε όλοι αυτοί, ακόμα και ο κόσμος ο δικός μας, θα ήθελε να εκτονωθεί, να φωνάξει, να αντιδράσει και με ευκολία θα στοιχίζονταν πίσω, είτε από το ΠΑΜΕ, είτε από άλλες παρατάξεις.
Και αυτό που είπε ο Πρόεδρος του Κόμματος, χθες, είναι πολύ σημαντικό. Ότι αν διαλύσετε, κύριοι την οικονομία, δεν θα έχετε απέναντί σας το ΠΑΜΕ με αυτές τις μεθόδους που λειτουργεί. Θα έχετε απέναντί εμάς. Εγώ τονίζω και συνεχίζω. Αν διαλύσετε, κύριοι του ΠΑΣΟΚ, την οικονομία, διαλύετε και την κοινωνία. Και τότε η κοινωνία θα είναι απέναντί σας. Και μέτρα που δεν τα αντέχει η κοινωνία δεν μπορείτε να τα πάρετε.
Θέλω να κάνω μία αναφορά. Ακούω πολύ την λέξη «κρατισμός». Δεν πρέπει να είμαστε κρατιστές. Βεβαίως και δεν πρέπει να είμαστε κρατιστές. Αλλά μπορούμε να λέμε ότι είμαστε φιλελεύθεροι, αλλά παράλληλα να αποδεχόμαστε, να δεχόμαστε δίπλα μας, να λειτουργούν τα καρτέλ; Τι σχέση έχει ο οικονομικός φιλελευθερισμός με τα καρτέλ;
Μπορούμε να λέμε ότι είμαστε φιλελεύθεροι και δίπλα μας –προσέξτε- να υπάρχουν κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που παίρνουν τον ιδρώτα του Έλληνα πολίτη ως επιδοτήσεις, ως στηρίγματα για να μπορούν να έχουν τις επιχειρήσεις τους;
Ή είσαι φιλελεύθερος κοινωνιστής, γιατί εγώ απορρίπτω όλους τους άλλους όρους που ακούω περί λαϊκής δεξιάς κλπ. Είσαι με την κοινωνία, είσαι κοινωνιστής. Η κυρία Γιαννάκου μιλάει για την κοινωνική οικονομία, εδώ και χρόνια, που μιλάνε στην Ευρώπη. Αυτός είναι ακριβώς ο όρος.
Η οικονομία στην υπηρεσία της κοινωνίας. Αν η οικονομία είναι στην υπηρεσία των ολίγων, αν η οικονομία είναι να στηρίζει τα καρτέλ, να δίνει δάνεια σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, τότε δεν είναι φιλελεύθερη οικονομία. Και απορώ που πολλοί, οι οποίοι επικαλούνται τον φιλελευθερισμό, πως δεν το διαχωρίζουν αυτό.
Πρέπει να πω, επίσης, επειδή γίνεται πολύ κουβέντα για το συνδικαλισμό: Έχει αμαρτίες ο συνδικαλισμός, όπως έχει και η πολιτική. Αλλά οι αμαρτίες του συνδικαλισμού, ξέρετε ποιες ήταν; Ότι στοιχήθηκε πίσω από τα κόμματα, ότι τα κόμματα ουσιαστικά χειραγωγούσαν το συνδικαλιστικό κίνημα, ότι υπήρχε κυβερνητικός συνδικαλισμός, κομματικός συνδικαλισμός.
Και εκεί, λοιπόν, δεν μπορεί να τα βάζει κανείς με το συνδικαλιστικό κίνημα, εκτός -σας είπα- με τις λογικές που παράγουν κάποιοι, που -αν τους δείτε- είναι ταυτισμένοι με το Κόμμα τους. Αυτές οι λογικές, οι ακραίες, δεν είναι από ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα ή από ανεξάρτητη Παράταξη, είναι Παράταξη που λέει ότι «είμαστε σε αυτό το Κόμμα οργανωτικά δεμένοι».
Άρα, λοιπόν, μην κατηγορούμε με ευκολία τους συνδικαλιστές. Μπορούμε να κατηγορήσουμε τα αποτελέσματα που μπορεί να έρχονται στην κοινωνία, αλλά και λίγο προσοχή. Δεν φταίνε πάντα οι συνδικαλιστές. Αν το υπουργείο, η αρμόδια υπουργός ή το υπουργείο, έχει κλείσει τα αυτιά του, αν έρχονται αυτά τα μέτρα τα ανάλγητα που έρχονται από το ΠΑΣΟΚ, τι περιμένετε να πούνε οι συνδικαλιστές; «Μπράβο, καλά μας κάνετε που μας μειώνετε 50% τη σύνταξη;»